En toen was het alweer maart......
Buiten begint het steeds vroeger en langer licht te worden, horen we steeds meer vogeltjes buiten en beginnen sommige bloemtjes voorzichtig op te komen.
LENTE!!! Ik kan niet wachten op het echte blote voeten weer.
Wat is er ondertussen gebeurt, Tygo zijn amandelen zijn verwijderd en dat is erg goed gegaan.
De dag begin vroeg en voor Tygo wat raar, want uit bed mocht hij niks eten, moest meteen zijn schoenen en jas aan en met mamma mee. Nouja dacht hij, best gezellig zo. Op de bestemming aangekomen waren er veel kindjes en bleek mamma ook nog de Nijntje koffer te hebben meegenomen. Op de kno-dagbehandelingsafdeling gekomen, moest hij in een bed en zijn pyjama aan, maar hij was toch net wakker? En dat rare roze hesje, moest dat echt aan? Groot drama met veel tranen, todat de verpleegkundige kwam, die maakte grapjes en was heel lief. Nouja totdat ze een bandje om zijn pols deed. Nieuw drama! en nog groter!! Wat Tygo trok, en beet, het bandje hield dapper stand (is vast uitgebreid getest op een onwillig kinder testteam met scherpe tandjes)
Maar ach ze hadden wel leuk speelgoed en de tour door de operatiezaal was ook wel interessant , vooral de ienieminie buisjes die ze lieten zien en Tygo natuurlijk even moest vasthouden (lees: kwijtmaken......)
Maar ook toen kwam er even een minder moment, want Tygo moest een zetpil en dat is natuurlijk niet zijn favo bezigheid. Maar daarna mochten we naar de speelruimte en daar was nog veel meer leuk spul, vooral de roze barbiekassa was een regelrecht succesnummer wat Tygo betrof. Alleen die rare (andere) moeder die vond dat de muntjes niet in een bakje mochten maar in de kassa, en dit als Tygo zich omdraaide ook meteen deed. Lekker bezigheidstherapie want Tygo haalde ze er direct weer uit en stopte ze in het bakje. Slimme jongen!
Het spelen was van korte duur want Tygo was 3de op de lijst. Snel naar binnen en mooi de ballon (slaapkapje) opblazen. Ik was al wel weer vergeten hoe naar het stukje is vlak voordat ze in slaap vallen, hij draaide helemaal met zijn ogen en stribbelde tegen (wat zijn 22 mnd oude jongetjes dan sterk!) En dan slapen ze en moet mamma weg....... SLIK!
Maar voordat ik bij de verpleegkundige mijn kopje thee kreeg, hoorde ik achter het gordijn al een klein huiltje dat me bekent voorkwam en ook al snel in volume toe nam.
Maar na even wat drinken , onder dwang natuurlijk, mocht hij al naar huis!
Gelukkig was daar pappa, waar hij in de armen dook en even later uitgeput in slaap viel......
En nu? Nu is alles weer oke, hij heeft wat momenten gehad dat hij na het slaapje helemaal overstuur wakker werd, zijn neus auw deed, en het soms wat nabloedde. Maar dat hij minder ongedurig en chagarijnig is?? Nee dus, lag het helaas niet aan het 'ziek' zijn.
Owja en voor de peuterpubertijd blijkt idd geen operatie te zijn, jammer genoeg.................
Met de rest van de familie gaat het goed, wel vaak op en af ziek, maar geen gekke dingen gelukkig.
Lang stuk, maar waarschijnlijk moeten jullie het er weer een maand mee doen ;-)
